Radovi su slike-objekti, objekti-slike koji formiraju nekoliko grupa radova – poliptiha. Njihovo pozicioniranje u prostoru čini sistem međusobnih odnosa svih delova koji, postavljeni u horizontalnom ili vertikalnom nizu, formiraju ambijent znakovne strukture i površina specifičnog kvaliteta upotrebljenog materijala.
Dominanatan materijal korišćen u radu je tekstil (sintetičke tkanine, pliš…) koji u samom procesu rada postaje materijal koji “čini” sliku tj. prevodi je u objekat. Upotrebom tekstila kao gradivnog elementa, podloga slike postaje primarno područje objekta – predstave, sa određenim specifičnostima i kvalitetima – mekoće, elastičnosti, taktilnosti…
U samoj organizaciji prostora slike/objekta dominiraju geometrijske forme, koje su markirane spojevima (šavovima) i koje se međusobno uklapaju, jedna u drugu po sistemu ključa. Mekoća samog materijala, koji čini sliku i gradi kompoziciju, suprostavljena je tvrdoći linearnog crtačkog sistema koji se pojavljuje kao mreža linija određene dinamike.
U isto vreme odabrani materijal, uz minimalne kolorističke intervencije ctrežom, čini osnovu sistema geometrijskih slika – formi koje su svesno lišene boje (korišćeni materijali su ahromatski) i u takvom redukovanom poretku svih formalnih elemenata uspostavlja se relacija ritmičkih kretanja u odnosu na prostor. Apstraktna struktura geometrijskih površina postaje igra – promišljanje, koje se kreće od “uobličenog znaka” prema “celini vizuelnog”.
